ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΣΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ
Το νερό λατρεύτηκε από τους αρχαίους Έλληνες, γιατί εκείνο ήταν που έδινε ζωή σε όλα τα πλάσματα της φύσης.
1. Το νερό στη θρησκεία
Στην ορθόδοξη εκκλησία το νερό χρησιμοποιείται:
Στη γιορτή των Φώτων, όπου παίζει τον πρωταρχικό ρόλο στην τελετή αγιασμού των υδάτων που γίνεται σε όλους τους ναούς.
Σε κάθε αγιασμό που γίνεται όταν αρχίζει κάτι νέ (π.χ. αρχή σχολικής χρονιάς, εγκαίνια νεόυ σπιυιού, κ.τ.λ.
Στη θεία κοινωνία (ο ιερέας για να τη φτιάξει χρησιμοποιεί ζεστό νερό, κρασί- νάμα- και αντίδωρο.
Στη χειροτονία
Στα βαφτίσια
Επίσης μετά την ταφή του νεκρού, όσοι παρευρίσκονται πλένουν τα χέρια τους σε ένδειξη εξαγνισμού.
2. Μύθοι που σχετίζονται με λίμνες και σπηλιές της Κρήτης που έχουν νερό
Ο ΝΕΡΑΪΔΟΣΠΗΛΙΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΑΚΩΝ (ΗΡΑΚΛΕΙΟ)
Οι Αστρακοί είναι χωριό 23 χλμ απ’ το Ηράκλειο, στην αριστερή πλευρά της κοιλάδας του ποταμού Καρτερού κι έχει δύο οικισμούς τον παλαιό και τον νέο. Στην κοίτη του ποταμού, κάτω από το χωριό υπάρχει το σπήλαιο Νεραϊδόσπηλιος, μέσα στο οποίο υπάρχει πηγή, που είναι μια από τις πηγές ύδρευσης του Ηρακλείου.
Ο θρύλος λέει πως σ’ αυτή την σπηλιά που είναι χωμένη μέσα στο φαράγγι, με τις πολλές πηγές, τα γάργαρα νερά και την πλούσια βλάστηση γύρω της, είχαν διαλέξει να κατοικήσουν οι νεραϊδες! Μια νύχτα, ένας νεαρός λυράρης, άκουσε το τραγούδι τους κι από περιέργεια μπήκε στη σπηλιά. Κι εκεί τις είδε, λουσμένες στο φως, ντυμένες μ’ αραχνοϋφαντα πέπλα και λυτά μαλλιά χόρευαν και τραγουδούσαν! Συνεπαρμένος απ’ την γλυκειά μελωδία που χυνόταν στην αέρα και μαγεμένος απ’ τον χορό τους, έπιασε ασυναίσθητα τη λύρα του και τις συνόδεψε στο χορό. Οι Νεράιδες ακολούθησαν χορεύοντας τον ρυθμό της λύρας του και την αυγή χάθηκαν! Ο λυράρης δεν ήξερε αν είχε ονειρευτεί ή αν πραγματικά συνόδεψε τις Νεραϊδες στο χορό τους με τη λύρα του. Το επόμενο και το μεθεπόμενο βράδυ, οδηγημένος από μια αόρατη δύναμη, βρέθηκε πάλι στη σπηλιά κι έπαιζε με τη λύρα του, για τις Νεράιδες που χόρευαν. Ο νεαρός ερωτεύθηκε μία απ’ τις νεραϊδες και πήγε σε μια γριά πολύξερη να ζητήσει τη βοήθειά της. Αυτή του είπε πως όταν πλησιάζει η ώρα να λαλήσουν οι πετεινοί και να χαθούν οι νεραϊδες, ν’ αρπάξει από τα μαλλιά εκείνη που αγαπούσε και να μην την αφήσει με κανέναν τρόπο να φύγει. Ήρθε λοιπόν το βράδυ πήρε ο νέος τη λύρα του και πήγε στη σπηλιά κι άρχισε να παίζει όσο πιό γλυκά μπορούσε. Σε λίγο παρουσιάστηκαν οι νεραϊδες κι άρχισαν να χορεύουν. Λίγο πριν λαλήσουν οι πετεινοί, ο νέος άφησε τη λύρα του κι όπως τον συμβούλεψε η γριά άρπαξε την νεραϊδα που αγαπούσε. Εκείνη αντιστάθηκε, αγρίεψε, έβαλε τις φωνές, μα τίποτα! Ο νέος την κρατούσε σφιχτά! Άρχισε τότε να μεταμορφώνεται πότε σε σκύλο, πότε σε φωτιά, πότε σε φίδι, πότε σε καμήλα, αλλά ο λυράρης την κρατούσε γερά από τα μαλλιά και δεν την άφηνε. Ξαφνικά, λάλησαν οι πετεινοί κι οι άλλες νεραϊδες εξαφανίστηκαν.
Τότε εκείνη που κρατούσε ο νέος ξανάγινε πανέμορφη, όπως ήταν πριν και την πήρε μαζί του στο σπίτι του. Έζησαν μαζί ένα χρόνο κι απέκτησαν έναν γυιό, αλλά η νεραϊδα δεν μίλαγε ποτέ! Ο λυράρης ήταν δυστυχισμένος για τη βουβαμάρα της νεραϊδας και μεταχειρίστηκε πολλούς τρόπους για να την κάνει να μιλήσει, χωρίς να τα καταφέρει όμως. Ξαναπήγε λοιπόν στη γριά και τη ρώτησε τι πρέπει να κάνει. Εκείνη του είπε να ζεστάνει καλά το φούρνο, να πάρει το παιδί απ’ τα χέρια της γυναίκας του και να κάνει πως θα το πετάξει μέσα στο φούρνο και να της πει: “Δε μου μιλάς; Τότε κι εγώ ρίχνω το παιδί σου στο φούρνο”. Ακολούθησε πιστά τη συμβουλή της γριάς, μα τη στιγμή που έκανε ότι θα έριχνε το παιδί στη φωτιά, η νεραϊδα χύμηξε πάνω του φωνάζοντας μη σκύλε το παιδί μου. Του τ’ άρπαξε από τα χέρια κι εξαφανίσθηκε μαζί με το παιδί.
Απελπισμένος έψαξε να τους βρεί φωνάζοντας, κλαίγοντας και παρακαλώντας μάταια όμως. Η νεραϊδα με το παιδί, δεν ξαναφάνηκαν! Πήγε λένε στις αδελφές της, αλλ’ αυτές δεν τη δέχθηκαν, γιατί δεν της συχώρεσαν το ότι άφησε άνθρωπο να την αγγίξει. Έτσι αναγκάστηκε να πάει λίγο πιο πέρα σε μια βρύση που τη λένε Λούτρα. Εκεί τη βλέπουν δυο – τρεις φορές το χρόνο να κρατεί το παιδί στην αγκαλιά της και να κλαίει. Οι άλλες εξακολουθούν να χορεύουν και να τραγουδούν, χωρίς να έχουν πια λύρα να τις συνοδεύει και χωρίς την αδελφή τους. Η νεραϊδα κάθεται με το παιδί της λυπημένη και κλαίει. Τα δάκρυά της πέφτουν στο νερό και το θολώνουν, γι’ αυτό τα νερά του Νεραϊδόσπηλιου θολώνουν πότε – πότε.
Γύρω από το Νεραϊδόσπηλιο των Αστρακών υπάρχουν πολλές πηγές που βγαίνει νερό, συνοδευόμενο από ένα ελαφρύ θόρυβο, κάτι σαν κλάμα και μετά από κάθε νεροποντή, τα νερά των πηγών θολώνουν. Αυτά τα φαινόμενα έκαναν τη φαντασία των ντόπιων να φτιάξει τον μύθο της νεραϊδας που κλαίει. Όταν περπατήσετε στο Νεραίδόσπηλιο θα νοιώσετε την γαλήνη και την αρμονία της φύσης, δίπλα στα κρυστάλλινα νερά, κάτω απ’ τους παχείς ίσκους των πλατάνων κι αν είσθε τυχεροί, κλείνοντας τα μάτια κι ανιχνεύοντας με όλες τις αισθήσεις, θα δείτε τον χορό των νεραϊδών, θ’ ακούσετε το κλάμμα της νεραϊδας και θα βυθιστείτε στη μαγεία των μύθων και των θρύλλων της λαϊκής μας παράδοσης.
Πηγή : http://www.stigmes.gr
H ΛΙΜΝΗ ΚΟΥΡΝΑ(ΧΑΝΙΑ)
Ο μύθος μιλάει για μια πανέμορφη κοπέλα που πριν από πάρα πολλά χρόνια ζούσε σ’ ένα χωριό μαζί με τον πατέρα της ακριβώς στην περιοχή που βρίσκεται η λίμνη. Ήταν τόσο όμορφη, που έμοιαζε σχεδόν ψεύτικη. Μια μέρα, ενώ πήγαιναν στο χωράφι τους, κάθισαν λίγο να ξεκουραστούν.
Η κοπέλα άρχισε να χτενίζει τα μαλλιά της που έλαμπαν σαν χρυσός και “θόλωσαν” τον πατέρα της που άρχισε να την πλησιάζει με πονηρές διαθέσεις. Η φοβισμένη κόρη πρόλαβε να φωνάξει «Βούλα και Βουλολίμνα, κι εγώ στοιχειό στη λίμνα!». Τότε η περιοχή αμέσως βούλιαξε στο νερό, δημιουργώντας τη λίμνη Κουρνά. Οι κάτοικοι της περιοχής λένε ότι πολλοί έχουν δει την νεράιδα να χτενίζει τα μαλλιά της μέσα στο φεγγαρόφως, καθισμένη σε ένα βράχο στη μέση της λίμνης.
Άλλοι λένε πως όποιος πιστεύει στο θρύλο μπορεί να την δει και τη νύχτα, να γλιστράει στα γυάλινα νερά και να λούζει τα κατάξανθα μαλλιά της, πλημμυρίζοντας τη λίμνη με φως.
ΛΙΜΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΒΟΥΛΙΣΜΕΝΗ (ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ)
Η Βουλισμένη, η γραφική κυκλική λίμνη στο κέντρο της πόλης
όπου
βρίσκουν προστασία μικρά σκάφη, συνδέεται με το λιμάνι με ένα κανάλι
που σκάφτηκε το 1870. Πολλοί μύθοι υπάρχουν για τη Λίμνη, οι αρχαιότεροι
από τους οποίους θέλουν τις θεές Αθηνά 
και Άρτεμη 
να λούζονται σε αυτή.
3. Παραδόσεις - έθιμα της Κρήτης που σχετίζονται με το νερό
Ένα έθιμο της Πρωτοχρονιάς- "Η βρύση "
Σε πολλά μέρη της Ελλάδας,αλλά καιστην Κρήτη, την Πρωτοχρονιά το πρωί, νύκτα ακόμη, σηκωνόταν ο νοικοκύρης του σπιτιού κρυφά και πήγαινε στη βρύση του χωριού. Αφού πλενόταν, έπαιρνε μια πέτρα μικρή και την έπλενε καλά στη βρύση. Μετά έκοβε ένα κλωνάρι από κάποιο οπωροφόρο δέντρο και το έβρεχε κι αυτό. Σε μερικά χωριά, έριχναν στη βρύση κι από ένα νόμισμα και μια χούφτα σπόρους.
Στη συνέχεια ο νοικοκύρης γύριζε στο σπίτι και έβρεχε όλους στο κεφάλι, χτυπώντας τους με το βρεγμένο κλωνάρι και την πέτρα λέγοντας: «σιδεροκέφαλοι, χρόνια πολλά».
Ο Κλήδονας
Ο Κλήδονας είναι ένα ελληνικό έθιμο που τελείται στις 24 Ιουνίου, την ημέρα του Αγίου Ιωάννου σε πολλές περιοχές στην Ελλάδα. Από περιοχή σε περιοχή παρατηρούμε διαφορές στην αναβίωση του εθίμου. Στην Κρήτη συγκεκριμένα το έθιμο αναβιώνει ως εξής:
Την παραμονή του Αϊ-Γιαννιού, οι ανύπανδρες κοπέλες μαζεύονται σε ένα από τα σπίτια του χωριού, και κάποια ή κάποιες από αυτές φέρνουν από το πηγάδι ή την πηγή το «αμίλητο νερό». Επιστρέφοντας στο σπίτι όπου τελείται ο κλήδονας, το νερό μπαίνει σε πήλινο δοχείο, την υδροφόρο, στο οποίο η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα αντικείμενο (μήλο πράσινο ή κόκκινο, κόσμημα, κλειδί κ.α.), το λεγόμενο ριζικάρι.
Στη συνέχεια το δοχείο σκεπάζεται με κόκκινο ύφασμα, το οποίο δένεται γερά με ένα κορδόνι («κλειδώνεται») και τοποθετείται σε ταράτσα ή άλλο ανοιχτό χώρο. Εκεί παραμένει όλη τη νύχτα υπό το φως των άστρων. Λέγεται ότι, οι ανύπαντρες που έχουν ρίξει ριζικάρι στο δοχείο, τη νύχτα θα δουν στα όνειρά τους το μελλοντικό τους σύζυγο. Ανήμερα του Αϊ-Γιαννιού, αλλά πριν βγει ο ήλιος, η υδροφόρος νεαρή της προηγουμένης φέρνει μέσα στο σπίτι το αγγείο.
Το μεσημέρι, ή το απόγευμα, συναθροίζονται πάλι οι ανύπανδρες κοπέλες και οι υπόλοιποι χωριανοί για να παίξουν το ρόλο μαρτύρων της μαντικής διαδικασίας. Καθισμένη στο κέντρο της συντροφιάς, η υδροφόρος νεαρή ανασύρει ένα-ένα από το αγγείο τα αντικείμενα, που αντιστοιχούν στο «ριζικό» κάθε κοπέλας και μια άλλη, κάποια που έχει ποιητικό ή μαντικό ταλέντο απαγγέλλει ταυτόχρονα τυχαίες μαντινάδες. Μαντινάδες που είναι επηρεασμένες απλώς και μόνο από τη θέα του ριζικαριού, αφού η μαντιναδολόγος δεν ξέρει σε ποιον ανήκει το κάθε ριζικάρι. Η μαντινάδα που αντιστοιχεί στο αντικείμενο (ριζικάρι) της κάθε κοπέλας θεωρείται ότι προμηνάει το μέλλον της και σχολιάζεται από τους υπόλοιπους, που προτείνουν τη δική τους ερμηνεία σε σχέση με την ενδιαφερόμενη.
Μετά που θα βγουν όλα τα ριζικάρια από το υδροφόρο αγγείο, η υδροφόρος νεαρά χύνει το νερό του αγγείου μέσα σε ένα πηγάδι σταυρωτά και στη συνέχεια το σκεπάζει με ένα κόκκινο πανί. Το μεσημέρι ή τα μεσάνυκτα οι κοπέλες, ενίοτε και νεαροί, σηκώνουν προσεκτικά το πανί, ώστε να μη δει φως το νερό του πηγαδιού, και βάζουν μέσα το κεφάλι τους. Συνάμα η υδροφόρος με ένα καθρέπτη κατεβάζει τις ακτίνες του ήλιου ή του φεγγαριού μέσα στο πηγάδι και οι κοπέλες ρίχνοντας με ειδικό τρόπο μια – μια τα ριζικάρια τους μέσα στο πηγάδι και εκεί στα κύματα του νερού του πηγαδιού οι παριστάμενοι βλέπουν υπερφυσικά ή μεταφυσικά φαινόμενα, τα οποία επεξηγούν μετά οι μεγαλύτερες και μυημένες γυναίκες, όπως επίσης και αγαπημένα πρόσωπα που έχουν πεθάνει ή το πρόσωπο που θα παντρευτούν κ.α.
Μήπως μπορείς να βρεις κι εσύ άλλα έθιμα ή παραδόσεις της Κρήτης που έχουν σχέση με το νερό;
Διαβάστε και τα έθιμα που βρήκε η Ευαγγελίνα μας!!!!!!!!!
Στο Πέτα της Άρτας, τους καλοκαιρινούς μήνες που δεν έβρεχε και η ξηρασία κρατούσε μέχρι το Νοέμβριο, κινδύνευαν να καταστραφούν οι σοδειές και τα δέντρα. Γι’ αυτό οι άνθρωποι σκαρφίζονταν αυτό το αστείο έθιμο για να συγκινήσουν το Θεό να στείλει βροχή.
Ένας άνθρωπος ντυνόταν με πρασινάδες από ψάθες, φτέρες, μυρτιές και ότι άλλο διαθέτει η φύση. Μετά τον έδεναν με ένα σχοινί και τον γύριζαν στις γειτονιές του χωριού. Οι χωριανοί τον ακολουθούσαν με κανάτια νερό, τα οποία κατά διαστήματα άδειαζαν επάνω του. Το ίδιο έκαναν και οι νοικοκυρές όταν περνούσε έξω από τα σπίτια τους. Το νερό που έριχναν πάνω στις φτέρες της «Μπαρμπαρούσας» (έτσι ονόμαζαν το μασκαρεμένο άνθρωπο) συμβόλιζε το νερό της βροχής που θα έπεφτε για να ποτίσει τα δέντρα και τις καλλιέργειες των κατοίκων. Κάποιοι, αντί για νερό πετούσαν χρήματα και η «Μπαρμπαρούσα» πήδαγε ψηλά σαν αρκούδα και τα ‘πιανε. Μερικοί γελούσαν με αυτό το θέαμα αλλά «αυτός» πίστευε πως έκανε έργο σωτήριο.
Καθώς γύριζαν τα στενά δρομάκια του χωριού τραγουδούσαν κι ένα ποιηματάκι:
«Μπαρμπαρούσα περπατεί
Κι άλλα έθιμα από την Έλλη μας.....
Το νερό λατρεύτηκε από τους αρχαίους Έλληνες, γιατί εκείνο ήταν που έδινε ζωή σε όλα τα πλάσματα της φύσης.
1. Το νερό στη θρησκεία
Στην ορθόδοξη εκκλησία το νερό χρησιμοποιείται:
Στη γιορτή των Φώτων, όπου παίζει τον πρωταρχικό ρόλο στην τελετή αγιασμού των υδάτων που γίνεται σε όλους τους ναούς.
Σε κάθε αγιασμό που γίνεται όταν αρχίζει κάτι νέ (π.χ. αρχή σχολικής χρονιάς, εγκαίνια νεόυ σπιυιού, κ.τ.λ.
Στη θεία κοινωνία (ο ιερέας για να τη φτιάξει χρησιμοποιεί ζεστό νερό, κρασί- νάμα- και αντίδωρο.
Στη χειροτονία
Στα βαφτίσια
Επίσης μετά την ταφή του νεκρού, όσοι παρευρίσκονται πλένουν τα χέρια τους σε ένδειξη εξαγνισμού.
2. Μύθοι που σχετίζονται με λίμνες και σπηλιές της Κρήτης που έχουν νερό
Ο ΝΕΡΑΪΔΟΣΠΗΛΙΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΑΚΩΝ (ΗΡΑΚΛΕΙΟ)
Οι Αστρακοί είναι χωριό 23 χλμ απ’ το Ηράκλειο, στην αριστερή πλευρά της κοιλάδας του ποταμού Καρτερού κι έχει δύο οικισμούς τον παλαιό και τον νέο. Στην κοίτη του ποταμού, κάτω από το χωριό υπάρχει το σπήλαιο Νεραϊδόσπηλιος, μέσα στο οποίο υπάρχει πηγή, που είναι μια από τις πηγές ύδρευσης του Ηρακλείου.
Ο θρύλος λέει πως σ’ αυτή την σπηλιά που είναι χωμένη μέσα στο φαράγγι, με τις πολλές πηγές, τα γάργαρα νερά και την πλούσια βλάστηση γύρω της, είχαν διαλέξει να κατοικήσουν οι νεραϊδες! Μια νύχτα, ένας νεαρός λυράρης, άκουσε το τραγούδι τους κι από περιέργεια μπήκε στη σπηλιά. Κι εκεί τις είδε, λουσμένες στο φως, ντυμένες μ’ αραχνοϋφαντα πέπλα και λυτά μαλλιά χόρευαν και τραγουδούσαν! Συνεπαρμένος απ’ την γλυκειά μελωδία που χυνόταν στην αέρα και μαγεμένος απ’ τον χορό τους, έπιασε ασυναίσθητα τη λύρα του και τις συνόδεψε στο χορό. Οι Νεράιδες ακολούθησαν χορεύοντας τον ρυθμό της λύρας του και την αυγή χάθηκαν! Ο λυράρης δεν ήξερε αν είχε ονειρευτεί ή αν πραγματικά συνόδεψε τις Νεραϊδες στο χορό τους με τη λύρα του. Το επόμενο και το μεθεπόμενο βράδυ, οδηγημένος από μια αόρατη δύναμη, βρέθηκε πάλι στη σπηλιά κι έπαιζε με τη λύρα του, για τις Νεράιδες που χόρευαν. Ο νεαρός ερωτεύθηκε μία απ’ τις νεραϊδες και πήγε σε μια γριά πολύξερη να ζητήσει τη βοήθειά της. Αυτή του είπε πως όταν πλησιάζει η ώρα να λαλήσουν οι πετεινοί και να χαθούν οι νεραϊδες, ν’ αρπάξει από τα μαλλιά εκείνη που αγαπούσε και να μην την αφήσει με κανέναν τρόπο να φύγει. Ήρθε λοιπόν το βράδυ πήρε ο νέος τη λύρα του και πήγε στη σπηλιά κι άρχισε να παίζει όσο πιό γλυκά μπορούσε. Σε λίγο παρουσιάστηκαν οι νεραϊδες κι άρχισαν να χορεύουν. Λίγο πριν λαλήσουν οι πετεινοί, ο νέος άφησε τη λύρα του κι όπως τον συμβούλεψε η γριά άρπαξε την νεραϊδα που αγαπούσε. Εκείνη αντιστάθηκε, αγρίεψε, έβαλε τις φωνές, μα τίποτα! Ο νέος την κρατούσε σφιχτά! Άρχισε τότε να μεταμορφώνεται πότε σε σκύλο, πότε σε φωτιά, πότε σε φίδι, πότε σε καμήλα, αλλά ο λυράρης την κρατούσε γερά από τα μαλλιά και δεν την άφηνε. Ξαφνικά, λάλησαν οι πετεινοί κι οι άλλες νεραϊδες εξαφανίστηκαν.
Τότε εκείνη που κρατούσε ο νέος ξανάγινε πανέμορφη, όπως ήταν πριν και την πήρε μαζί του στο σπίτι του. Έζησαν μαζί ένα χρόνο κι απέκτησαν έναν γυιό, αλλά η νεραϊδα δεν μίλαγε ποτέ! Ο λυράρης ήταν δυστυχισμένος για τη βουβαμάρα της νεραϊδας και μεταχειρίστηκε πολλούς τρόπους για να την κάνει να μιλήσει, χωρίς να τα καταφέρει όμως. Ξαναπήγε λοιπόν στη γριά και τη ρώτησε τι πρέπει να κάνει. Εκείνη του είπε να ζεστάνει καλά το φούρνο, να πάρει το παιδί απ’ τα χέρια της γυναίκας του και να κάνει πως θα το πετάξει μέσα στο φούρνο και να της πει: “Δε μου μιλάς; Τότε κι εγώ ρίχνω το παιδί σου στο φούρνο”. Ακολούθησε πιστά τη συμβουλή της γριάς, μα τη στιγμή που έκανε ότι θα έριχνε το παιδί στη φωτιά, η νεραϊδα χύμηξε πάνω του φωνάζοντας μη σκύλε το παιδί μου. Του τ’ άρπαξε από τα χέρια κι εξαφανίσθηκε μαζί με το παιδί.
Απελπισμένος έψαξε να τους βρεί φωνάζοντας, κλαίγοντας και παρακαλώντας μάταια όμως. Η νεραϊδα με το παιδί, δεν ξαναφάνηκαν! Πήγε λένε στις αδελφές της, αλλ’ αυτές δεν τη δέχθηκαν, γιατί δεν της συχώρεσαν το ότι άφησε άνθρωπο να την αγγίξει. Έτσι αναγκάστηκε να πάει λίγο πιο πέρα σε μια βρύση που τη λένε Λούτρα. Εκεί τη βλέπουν δυο – τρεις φορές το χρόνο να κρατεί το παιδί στην αγκαλιά της και να κλαίει. Οι άλλες εξακολουθούν να χορεύουν και να τραγουδούν, χωρίς να έχουν πια λύρα να τις συνοδεύει και χωρίς την αδελφή τους. Η νεραϊδα κάθεται με το παιδί της λυπημένη και κλαίει. Τα δάκρυά της πέφτουν στο νερό και το θολώνουν, γι’ αυτό τα νερά του Νεραϊδόσπηλιου θολώνουν πότε – πότε.
Γύρω από το Νεραϊδόσπηλιο των Αστρακών υπάρχουν πολλές πηγές που βγαίνει νερό, συνοδευόμενο από ένα ελαφρύ θόρυβο, κάτι σαν κλάμα και μετά από κάθε νεροποντή, τα νερά των πηγών θολώνουν. Αυτά τα φαινόμενα έκαναν τη φαντασία των ντόπιων να φτιάξει τον μύθο της νεραϊδας που κλαίει. Όταν περπατήσετε στο Νεραίδόσπηλιο θα νοιώσετε την γαλήνη και την αρμονία της φύσης, δίπλα στα κρυστάλλινα νερά, κάτω απ’ τους παχείς ίσκους των πλατάνων κι αν είσθε τυχεροί, κλείνοντας τα μάτια κι ανιχνεύοντας με όλες τις αισθήσεις, θα δείτε τον χορό των νεραϊδών, θ’ ακούσετε το κλάμμα της νεραϊδας και θα βυθιστείτε στη μαγεία των μύθων και των θρύλλων της λαϊκής μας παράδοσης.
Πηγή : http://www.stigmes.gr
H ΛΙΜΝΗ ΚΟΥΡΝΑ(ΧΑΝΙΑ)
Ο μύθος μιλάει για μια πανέμορφη κοπέλα που πριν από πάρα πολλά χρόνια ζούσε σ’ ένα χωριό μαζί με τον πατέρα της ακριβώς στην περιοχή που βρίσκεται η λίμνη. Ήταν τόσο όμορφη, που έμοιαζε σχεδόν ψεύτικη. Μια μέρα, ενώ πήγαιναν στο χωράφι τους, κάθισαν λίγο να ξεκουραστούν.
Η κοπέλα άρχισε να χτενίζει τα μαλλιά της που έλαμπαν σαν χρυσός και “θόλωσαν” τον πατέρα της που άρχισε να την πλησιάζει με πονηρές διαθέσεις. Η φοβισμένη κόρη πρόλαβε να φωνάξει «Βούλα και Βουλολίμνα, κι εγώ στοιχειό στη λίμνα!». Τότε η περιοχή αμέσως βούλιαξε στο νερό, δημιουργώντας τη λίμνη Κουρνά. Οι κάτοικοι της περιοχής λένε ότι πολλοί έχουν δει την νεράιδα να χτενίζει τα μαλλιά της μέσα στο φεγγαρόφως, καθισμένη σε ένα βράχο στη μέση της λίμνης.
Άλλοι λένε πως όποιος πιστεύει στο θρύλο μπορεί να την δει και τη νύχτα, να γλιστράει στα γυάλινα νερά και να λούζει τα κατάξανθα μαλλιά της, πλημμυρίζοντας τη λίμνη με φως.
ΛΙΜΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ- ΒΟΥΛΙΣΜΕΝΗ (ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ)
Η Βουλισμένη, η γραφική κυκλική λίμνη στο κέντρο της πόλης
όπου
βρίσκουν προστασία μικρά σκάφη, συνδέεται με το λιμάνι με ένα κανάλι
που σκάφτηκε το 1870. Πολλοί μύθοι υπάρχουν για τη Λίμνη, οι αρχαιότεροι
από τους οποίους θέλουν τις θεές Αθηνά και Άρτεμη να λούζονται σε αυτή.
Η λίμνη του Αγίου Νικολάου είναι η ίδια λίμνη όπου
σύμφωνα με τη μυθολογία δροσίζονταν η θεά Αθηνά και η θεά Αρτεμις
Βριτομάρτυς.
Επίσης είναι η ίδια λίμνη, που οι
ντόπιοι μέχρι το 19ο θεωρούσαν «ξεπατωμένη», χωρίς πάτο δηλαδή.
Πίστευαν ότι επικοινωνούσε με τα κακά πνεύματα και γι’ αυτό την είχαν
συνδέσει με διάφορες δοξασίες και θρύλους. Αναφέρεται ότι στον 2ο
Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν έφευγε ο γερμανικός στρατός από την Κρήτη,
πέταξε στη λίμνη κανόνια και τεθωρακισμένα οχήματα που όμως
εξαφανίστηκαν και δεν βρέθηκαν ποτέ.
Άλλο περίεργο περιστατικό συνέβη το
1956, όταν μετά από έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, ξαφνικά στην
επιφάνεια της λίμνης του Αγίου Νικολάου εμφανίστηκαν νεκρά ψάρια. Αυτό
δημιούργησε υποθέσεις ότι η λίμνη με κάποιο τρόπο επικοινωνεί υπόγεια
με την Σαντορίνη.
Αν θέλετε μπορείτε να διαβάσετε κι άλλους μύθους για τα ποτάμια της υπόλοιπης Ελλάδας στην παρακάτω ιστοσελίδα.
Μια ωραία ιδέα είναι να διαβάσετε για τον ή τους ποταμούς που βρίσκονται στο γεωγραφικό διαμέρισμα που μελετάτε.
ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Αν θέλετε μπορείτε να διαβάσετε κι άλλους μύθους για τα ποτάμια της υπόλοιπης Ελλάδας στην παρακάτω ιστοσελίδα.
Μια ωραία ιδέα είναι να διαβάσετε για τον ή τους ποταμούς που βρίσκονται στο γεωγραφικό διαμέρισμα που μελετάτε.
ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
3. Παραδόσεις - έθιμα της Κρήτης που σχετίζονται με το νερό
Ένα έθιμο της Πρωτοχρονιάς- "Η βρύση "
Σε πολλά μέρη της Ελλάδας,αλλά καιστην Κρήτη, την Πρωτοχρονιά το πρωί, νύκτα ακόμη, σηκωνόταν ο νοικοκύρης του σπιτιού κρυφά και πήγαινε στη βρύση του χωριού. Αφού πλενόταν, έπαιρνε μια πέτρα μικρή και την έπλενε καλά στη βρύση. Μετά έκοβε ένα κλωνάρι από κάποιο οπωροφόρο δέντρο και το έβρεχε κι αυτό. Σε μερικά χωριά, έριχναν στη βρύση κι από ένα νόμισμα και μια χούφτα σπόρους.
Στη συνέχεια ο νοικοκύρης γύριζε στο σπίτι και έβρεχε όλους στο κεφάλι, χτυπώντας τους με το βρεγμένο κλωνάρι και την πέτρα λέγοντας: «σιδεροκέφαλοι, χρόνια πολλά».
Ο Κλήδονας
Ο Κλήδονας είναι ένα ελληνικό έθιμο που τελείται στις 24 Ιουνίου, την ημέρα του Αγίου Ιωάννου σε πολλές περιοχές στην Ελλάδα. Από περιοχή σε περιοχή παρατηρούμε διαφορές στην αναβίωση του εθίμου. Στην Κρήτη συγκεκριμένα το έθιμο αναβιώνει ως εξής:
Την παραμονή του Αϊ-Γιαννιού, οι ανύπανδρες κοπέλες μαζεύονται σε ένα από τα σπίτια του χωριού, και κάποια ή κάποιες από αυτές φέρνουν από το πηγάδι ή την πηγή το «αμίλητο νερό». Επιστρέφοντας στο σπίτι όπου τελείται ο κλήδονας, το νερό μπαίνει σε πήλινο δοχείο, την υδροφόρο, στο οποίο η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα αντικείμενο (μήλο πράσινο ή κόκκινο, κόσμημα, κλειδί κ.α.), το λεγόμενο ριζικάρι.
Στη συνέχεια το δοχείο σκεπάζεται με κόκκινο ύφασμα, το οποίο δένεται γερά με ένα κορδόνι («κλειδώνεται») και τοποθετείται σε ταράτσα ή άλλο ανοιχτό χώρο. Εκεί παραμένει όλη τη νύχτα υπό το φως των άστρων. Λέγεται ότι, οι ανύπαντρες που έχουν ρίξει ριζικάρι στο δοχείο, τη νύχτα θα δουν στα όνειρά τους το μελλοντικό τους σύζυγο. Ανήμερα του Αϊ-Γιαννιού, αλλά πριν βγει ο ήλιος, η υδροφόρος νεαρή της προηγουμένης φέρνει μέσα στο σπίτι το αγγείο.
Το μεσημέρι, ή το απόγευμα, συναθροίζονται πάλι οι ανύπανδρες κοπέλες και οι υπόλοιποι χωριανοί για να παίξουν το ρόλο μαρτύρων της μαντικής διαδικασίας. Καθισμένη στο κέντρο της συντροφιάς, η υδροφόρος νεαρή ανασύρει ένα-ένα από το αγγείο τα αντικείμενα, που αντιστοιχούν στο «ριζικό» κάθε κοπέλας και μια άλλη, κάποια που έχει ποιητικό ή μαντικό ταλέντο απαγγέλλει ταυτόχρονα τυχαίες μαντινάδες. Μαντινάδες που είναι επηρεασμένες απλώς και μόνο από τη θέα του ριζικαριού, αφού η μαντιναδολόγος δεν ξέρει σε ποιον ανήκει το κάθε ριζικάρι. Η μαντινάδα που αντιστοιχεί στο αντικείμενο (ριζικάρι) της κάθε κοπέλας θεωρείται ότι προμηνάει το μέλλον της και σχολιάζεται από τους υπόλοιπους, που προτείνουν τη δική τους ερμηνεία σε σχέση με την ενδιαφερόμενη.
Μετά που θα βγουν όλα τα ριζικάρια από το υδροφόρο αγγείο, η υδροφόρος νεαρά χύνει το νερό του αγγείου μέσα σε ένα πηγάδι σταυρωτά και στη συνέχεια το σκεπάζει με ένα κόκκινο πανί. Το μεσημέρι ή τα μεσάνυκτα οι κοπέλες, ενίοτε και νεαροί, σηκώνουν προσεκτικά το πανί, ώστε να μη δει φως το νερό του πηγαδιού, και βάζουν μέσα το κεφάλι τους. Συνάμα η υδροφόρος με ένα καθρέπτη κατεβάζει τις ακτίνες του ήλιου ή του φεγγαριού μέσα στο πηγάδι και οι κοπέλες ρίχνοντας με ειδικό τρόπο μια – μια τα ριζικάρια τους μέσα στο πηγάδι και εκεί στα κύματα του νερού του πηγαδιού οι παριστάμενοι βλέπουν υπερφυσικά ή μεταφυσικά φαινόμενα, τα οποία επεξηγούν μετά οι μεγαλύτερες και μυημένες γυναίκες, όπως επίσης και αγαπημένα πρόσωπα που έχουν πεθάνει ή το πρόσωπο που θα παντρευτούν κ.α.
Μήπως μπορείς να βρεις κι εσύ άλλα έθιμα ή παραδόσεις της Κρήτης που έχουν σχέση με το νερό;
Διαβάστε και τα έθιμα που βρήκε η Ευαγγελίνα μας!!!!!!!!!
Το
έθιμο της Μπαρμπαρούσας
Στο Πέτα της Άρτας, τους καλοκαιρινούς μήνες που δεν έβρεχε και η ξηρασία κρατούσε μέχρι το Νοέμβριο, κινδύνευαν να καταστραφούν οι σοδειές και τα δέντρα. Γι’ αυτό οι άνθρωποι σκαρφίζονταν αυτό το αστείο έθιμο για να συγκινήσουν το Θεό να στείλει βροχή.
Ένας άνθρωπος ντυνόταν με πρασινάδες από ψάθες, φτέρες, μυρτιές και ότι άλλο διαθέτει η φύση. Μετά τον έδεναν με ένα σχοινί και τον γύριζαν στις γειτονιές του χωριού. Οι χωριανοί τον ακολουθούσαν με κανάτια νερό, τα οποία κατά διαστήματα άδειαζαν επάνω του. Το ίδιο έκαναν και οι νοικοκυρές όταν περνούσε έξω από τα σπίτια τους. Το νερό που έριχναν πάνω στις φτέρες της «Μπαρμπαρούσας» (έτσι ονόμαζαν το μασκαρεμένο άνθρωπο) συμβόλιζε το νερό της βροχής που θα έπεφτε για να ποτίσει τα δέντρα και τις καλλιέργειες των κατοίκων. Κάποιοι, αντί για νερό πετούσαν χρήματα και η «Μπαρμπαρούσα» πήδαγε ψηλά σαν αρκούδα και τα ‘πιανε. Μερικοί γελούσαν με αυτό το θέαμα αλλά «αυτός» πίστευε πως έκανε έργο σωτήριο.
Καθώς γύριζαν τα στενά δρομάκια του χωριού τραγουδούσαν κι ένα ποιηματάκι:
«Μπαρμπαρούσα περπατεί
το
Θεό παρακαλεί
για να ρίξει μια βροχή
μια βροχή καλή καλή
για να γίνουνε τα στάρια
να γεννήσουνε τ’ αμπάρια».
για να ρίξει μια βροχή
μια βροχή καλή καλή
για να γίνουνε τα στάρια
να γεννήσουνε τ’ αμπάρια».
Το
τάισμα της βρύσης
Οι
κοπέλες τα χαράματα των Χριστουγέννων
πηγαίνουν στην πιο κοντινή βρύση για
να κλέψουν το «άκραντο νερό», δηλαδή
αμίλητο γιατί δεν βγάζουν λέξη σε όλη
τη διαδρομή.
Όταν
πάρουν το νερό, αλείφουν τη βρύση με
βούτυρο και μέλι με την ευχή, όπως τρέχει
το νερό να τρέχει και η προκοπή στο
σπίτι, και όπως γλυκό είναι το μέλι, έτσι
γλυκιά να είναι και η ζωή τους. Για να
έχουν καλή σοδειά, όταν φθάνουν εκεί,
την ταΐζουν με διάφορα προϊόντα όπως
βούτυρο, ψωμί, τυρί, όσπρια ή κλαδί ελιάς.
Έλεγαν μάλιστα ότι όποια κοπέλα πήγαινε
πρώτη στη βρύση θα ήταν η πιο τυχερή όλο
το χρόνο. Έπειτα έριχναν στη στάμνα που
θα έφερναν το νερό, ένα βατόφυλλο και
τρία χαλίκια, κλέβουν το νερό από τη
βρύση και γυρίζουν στο σπίτι τους πάλι
αμίλητες μέχρι να πιούνε όλοι από το
«άκραντο νερό». Με το ίδιο νερό ραντίζουν
και τις τέσσερις γωνίες του σπιτιού και
σκορπίζουν και τα τρία χαλίκια στο
σπίτι. Στη λαϊκή μας παράδοση ο βάτος
φέρνει αισιοδοξία και καλά μαντάτα και
διώχνει τα ξόρκια.
Αμίλητο
νερό
Στην
ελληνική λαογραφία με τον όρο αμίλητο
νερό ονομάζεται το νερό εκείνο
που μεταφέρεται από νεαρές κοπέλες
(ανύπαντρες), για την εκτέλεση του
λεγόμενου μαντικού εθίμου του
"Κλήδονα".
Συγκεκριμένα
το αμίλητο νερό μεταφέρεται με στάμνες
από πηγή ή πηγάδι ή ποταμό, το βράδυ της
παραμονής του εορτασμού της γέννησης
του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστή στις 24
Ιουνίου, και αμέσως μετά τη δύση του
Ηλίου.
Χαρακτηρίζεται αμίλητο διότι
θα πρέπει κατά τη μεταφορά του οι κοπέλες
να κρατήσουν απόλυτη σιγή έναντι
οποιωνδήποτε αστειοτήτων, πειραγμάτων,
προκλήσεων ή και εκφοβισμών, αν υποστούν
από τ’ αγόρια που προστρέχουν στο δρόμο
τους ειδικά γι’ αυτό το σκοπό.
Εξ
αυτού προέρχεται και η έκφραση "τ’
ακούω στον Κλείδωνα" που σημαίνει
δεν δίνω σημασία ούτε απαντώ
για
κάτι.
Ευχαριστούμε Ευαγγελίνα!!!!!
Ευχαριστούμε Ευαγγελίνα!!!!!
Κι άλλα έθιμα από την Έλλη μας.....
Ένα
έθιμο της Πρωτοχρονιάς
Σε πολλά μέρη της Ελλάδας, την Πρωτοχρονιά το πρωί, νύκτα ακόμη, σηκωνόταν ο νοικοκύρης του σπιτιού κρυφά και πήγαινε στη βρύση του χωριού. Αφού πλενόταν, έπαιρνε μια πέτρα μικρή και την έπλενε καλά στη βρύση. Μετά έκοβε ένα κλωνάρι από κάποιο οπωροφόρο δέντρο και το έβρεχε κι αυτό. Σε μερικά χωριά, έριχναν στη βρύση κι από ένα νόμισμα και μια χούφτα σπόρους.
Στη συνέχεια ο νοικοκύρης γύριζε στο σπίτι και έβρεχε όλους στο κεφάλι, χτυπώντας τους με το βρεγμένο κλωνάρι και την πέτρα λέγοντας: «σιδεροκέφαλοι, χρόνια πολλά».
Σε πολλά μέρη της Ελλάδας, την Πρωτοχρονιά το πρωί, νύκτα ακόμη, σηκωνόταν ο νοικοκύρης του σπιτιού κρυφά και πήγαινε στη βρύση του χωριού. Αφού πλενόταν, έπαιρνε μια πέτρα μικρή και την έπλενε καλά στη βρύση. Μετά έκοβε ένα κλωνάρι από κάποιο οπωροφόρο δέντρο και το έβρεχε κι αυτό. Σε μερικά χωριά, έριχναν στη βρύση κι από ένα νόμισμα και μια χούφτα σπόρους.
Στη συνέχεια ο νοικοκύρης γύριζε στο σπίτι και έβρεχε όλους στο κεφάλι, χτυπώντας τους με το βρεγμένο κλωνάρι και την πέτρα λέγοντας: «σιδεροκέφαλοι, χρόνια πολλά».
Η
νεράιδα του νερού.
Κάποτε μια νεράϊδα του νερού καθόταν θλιμένη σε ένα βράχο δίπλα στη θάλασσα.. Μόλις είχε πεθάνει μια φίλη της γοργόνα γιατί έιχε πέσει στα δίχτυα κάτι ψαράδων... Η νεράϊδα έκλαιγε πολύ γιατί όταν συνέβη αυτό το γεγονός ήταν μπροστά...
ήθελε να σηκώσει κύματα μεγάλα σαν βουνά και να πνίξει του ψαράδες που ήταν ακόμα μέσα στη θάλασσα και ψάρευαν...αλλά δεν της επιτρεπόταν να κάνει κάτι τέτοιο γιατί και το υγρό στοιχείο έχει τους νόμου του...
Έβαζε λοιπόν τα χέρια στο πρόσωπο και συνέχιζε να κλαίει...
Τα δάκρυα όμως των νεράϊδων είναι μαγικά και ανάλογα με τη διάθεσή τους έχουν ανάλογο χρώμα..Η νεράϊδα δε σταματούσε για μήνες ολόκληρους να κλάιει και τα δάκρυά της από την μαυρή θλίψη ήταν και αυτά...μαυρα, και ήταν τοσα πολλά που κυλούσαν στη θάλασσα και την έκαναν και αυτή μαύρη.Από τότε η θάλασσα αυτή ονομάστηκε μαύρη θάλασσα...
Κάποια στιγμή η νεράϊδα μιλήσε σε γοργόνες που ήταν αδελφές της φίλης της να εκδικηθούν τους ψαράδες του χωριού που είχαν σκοτώσει την φίλη της... Αλλά ο νόμος των γοργόνων είναι να μη σκοτώνουν κανέναν και έτσι ήταν σε δίλημα τι θα ήταν η εκδίκησή τους...Τελικά αποφάσισαν όλες πως το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να πουν σε όλα τα ψάρια να φύγουν μακριά απ την παραθαλάσια περιοχή του χωριού όπου έμεναν οι ψαράδες... Έτσι έγινε.Οι ψαράδες που κάποτε όλο καμάρι έλεγαν ότι ειχαν ψαρέψει μια γοργόνα τώρα έκλαιγαν.Το σπιτικό τους εκεί
που είχε αγαθά και τρώγαν κάθε μέρα τώρα, τώρα ήταν φτωχοί σαν ζητιάνοι.Κάθε μέρα προσπαθούσαν να ψαρέψουν αλλά τίποτα.
Η εκδίκηση ήταν σκληρή...Οι ψαράδες κάποια στιγμή κατάλαβαν τι είχε συμβεί...
Πήγαν λοιπόν στη παραλία και γονατιστοί και με παρακάλια άρχισαν να ζητάνε να γίνουν όλα όπως πρώτα γιατί θα πεθαίναν απ' τη πείνα αυτοί και οι οικογένειες τους...
Μια φωνή ακούστηκε μες απ' το νερό και είπε "όταν σκοτώθηκε η φίλη μου ήταν ωραία;;;" Ήταν η νεράϊδα που είχε μιλήσει, η θλίψη μες την καρδιά της δεν είχε καταλαγιάσει..
Σιγά-σιγά όχι μόνο οι ψαράδες αλλά όλο το χωρίο άρχισε να βιώνει τις συνέπειες της εκδίκησης αυτής.
Τώρα όλοι παρακαλούσαν και ζητούσαν να υπάρξουν ψάρια ξανά στην περιοχή τους...
"Χρειάζομαι ανταλλάγματα μεγάλα για να περάσει ο πόνος" είπε μια φωνή απ τη θάλασσα και εξαφανίστηκε πάλι.
Το χωρίο έκανε συμβούλιο γι' αυτή την απαιτητική αλλά αινιγματική φράση..Ξαναπήγαν στη θάλασσα και ρώτησαν τη νεράϊδα του νερού τι ζητάει για αντάλλαγμα..η "Αληθινή Αγάπη" ήταν τα λόγια..
Η νεράϊδα ζητούσε κάποιον αλλά ποιός θα παντρευόταν μια νεράϊδα;;; Κανείς δεν ήθελε...Και όμως υπήρχε κάποιος..
Ήταν ένας τροβαδούρος που όλοι τον κορόιδευαν γιατί τραγουδούσε φάλτσα αλλά ήταν πολύ καλός άνθρωπος...
Ο τροβαδούρος αυτός ήταν στην καρδιά ο πιο αγνός άνθρωπος σε όλο το χωριό και είχε ακούσει για τον πόνο της νεράϊδας.Την αγαπούσε πού έκανε τόσα για την φίλη της και ένιωθε πως και αυτός έτσι θα ένιωθε στη θέση της.Ήταν αληθινά ερωτευμένος μαζί της και ήξερε πως ήταν πολύ όμορφη με μακρία μαλλιά και γλυκά χείλη σαν το φως των αστεριών...Οι συγχωριανοί του βέβαια φοβόντουσαν αλλά αυτός ήξερε πως όταν σε καλεί η αγάπη πρέπει να δίνεσαι...Για άλλη μια φορά πήγε στη θάλασσα όλο το χωριό και είπε στην νεραϊδα πως υπάρχει κάποιος που δέχεται..Η ήρεμη θάλασσα αγρίεψε και εντελώς ξαφνικά εμφανίστηκαν ψηλά κύματα και δίνες παντού. . Ένα κύμα σε σχήμα χεριού άρπαξε τον τροβαδούρο και όλοι έμειναν έκπληκτοι..Το κύμα τον τραβηξε στη θάλασσα και ξαφνικά βρέθηκε στην αγκαλιά της νεράϊδας...Μετά απ αυτό, το χωριό είχε πιο πολλά ψάρια από ποτέ και η νεράϊδα έμαθε στον καλό της να τραγουδάει..
Έτσι οι ναυτικοί ακούνε καμιά φορά μέσα από τα σπλάχνα της μαύρης θάλασσας υπέροχα τραγούδια..Ξέρουν πως η νεράϊδα του νερού και ο τροβαδούρος ζουν ευτυχισμένοι και πως η αγάπη τους είναι η πιο αληθινή αγάπη που έχει υπάρξει ποτέ!!!
Κάποτε μια νεράϊδα του νερού καθόταν θλιμένη σε ένα βράχο δίπλα στη θάλασσα.. Μόλις είχε πεθάνει μια φίλη της γοργόνα γιατί έιχε πέσει στα δίχτυα κάτι ψαράδων... Η νεράϊδα έκλαιγε πολύ γιατί όταν συνέβη αυτό το γεγονός ήταν μπροστά...
ήθελε να σηκώσει κύματα μεγάλα σαν βουνά και να πνίξει του ψαράδες που ήταν ακόμα μέσα στη θάλασσα και ψάρευαν...αλλά δεν της επιτρεπόταν να κάνει κάτι τέτοιο γιατί και το υγρό στοιχείο έχει τους νόμου του...
Έβαζε λοιπόν τα χέρια στο πρόσωπο και συνέχιζε να κλαίει...
Τα δάκρυα όμως των νεράϊδων είναι μαγικά και ανάλογα με τη διάθεσή τους έχουν ανάλογο χρώμα..Η νεράϊδα δε σταματούσε για μήνες ολόκληρους να κλάιει και τα δάκρυά της από την μαυρή θλίψη ήταν και αυτά...μαυρα, και ήταν τοσα πολλά που κυλούσαν στη θάλασσα και την έκαναν και αυτή μαύρη.Από τότε η θάλασσα αυτή ονομάστηκε μαύρη θάλασσα...
Κάποια στιγμή η νεράϊδα μιλήσε σε γοργόνες που ήταν αδελφές της φίλης της να εκδικηθούν τους ψαράδες του χωριού που είχαν σκοτώσει την φίλη της... Αλλά ο νόμος των γοργόνων είναι να μη σκοτώνουν κανέναν και έτσι ήταν σε δίλημα τι θα ήταν η εκδίκησή τους...Τελικά αποφάσισαν όλες πως το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να πουν σε όλα τα ψάρια να φύγουν μακριά απ την παραθαλάσια περιοχή του χωριού όπου έμεναν οι ψαράδες... Έτσι έγινε.Οι ψαράδες που κάποτε όλο καμάρι έλεγαν ότι ειχαν ψαρέψει μια γοργόνα τώρα έκλαιγαν.Το σπιτικό τους εκεί
που είχε αγαθά και τρώγαν κάθε μέρα τώρα, τώρα ήταν φτωχοί σαν ζητιάνοι.Κάθε μέρα προσπαθούσαν να ψαρέψουν αλλά τίποτα.
Η εκδίκηση ήταν σκληρή...Οι ψαράδες κάποια στιγμή κατάλαβαν τι είχε συμβεί...
Πήγαν λοιπόν στη παραλία και γονατιστοί και με παρακάλια άρχισαν να ζητάνε να γίνουν όλα όπως πρώτα γιατί θα πεθαίναν απ' τη πείνα αυτοί και οι οικογένειες τους...
Μια φωνή ακούστηκε μες απ' το νερό και είπε "όταν σκοτώθηκε η φίλη μου ήταν ωραία;;;" Ήταν η νεράϊδα που είχε μιλήσει, η θλίψη μες την καρδιά της δεν είχε καταλαγιάσει..
Σιγά-σιγά όχι μόνο οι ψαράδες αλλά όλο το χωρίο άρχισε να βιώνει τις συνέπειες της εκδίκησης αυτής.
Τώρα όλοι παρακαλούσαν και ζητούσαν να υπάρξουν ψάρια ξανά στην περιοχή τους...
"Χρειάζομαι ανταλλάγματα μεγάλα για να περάσει ο πόνος" είπε μια φωνή απ τη θάλασσα και εξαφανίστηκε πάλι.
Το χωρίο έκανε συμβούλιο γι' αυτή την απαιτητική αλλά αινιγματική φράση..Ξαναπήγαν στη θάλασσα και ρώτησαν τη νεράϊδα του νερού τι ζητάει για αντάλλαγμα..η "Αληθινή Αγάπη" ήταν τα λόγια..
Η νεράϊδα ζητούσε κάποιον αλλά ποιός θα παντρευόταν μια νεράϊδα;;; Κανείς δεν ήθελε...Και όμως υπήρχε κάποιος..
Ήταν ένας τροβαδούρος που όλοι τον κορόιδευαν γιατί τραγουδούσε φάλτσα αλλά ήταν πολύ καλός άνθρωπος...
Ο τροβαδούρος αυτός ήταν στην καρδιά ο πιο αγνός άνθρωπος σε όλο το χωριό και είχε ακούσει για τον πόνο της νεράϊδας.Την αγαπούσε πού έκανε τόσα για την φίλη της και ένιωθε πως και αυτός έτσι θα ένιωθε στη θέση της.Ήταν αληθινά ερωτευμένος μαζί της και ήξερε πως ήταν πολύ όμορφη με μακρία μαλλιά και γλυκά χείλη σαν το φως των αστεριών...Οι συγχωριανοί του βέβαια φοβόντουσαν αλλά αυτός ήξερε πως όταν σε καλεί η αγάπη πρέπει να δίνεσαι...Για άλλη μια φορά πήγε στη θάλασσα όλο το χωριό και είπε στην νεραϊδα πως υπάρχει κάποιος που δέχεται..Η ήρεμη θάλασσα αγρίεψε και εντελώς ξαφνικά εμφανίστηκαν ψηλά κύματα και δίνες παντού. . Ένα κύμα σε σχήμα χεριού άρπαξε τον τροβαδούρο και όλοι έμειναν έκπληκτοι..Το κύμα τον τραβηξε στη θάλασσα και ξαφνικά βρέθηκε στην αγκαλιά της νεράϊδας...Μετά απ αυτό, το χωριό είχε πιο πολλά ψάρια από ποτέ και η νεράϊδα έμαθε στον καλό της να τραγουδάει..
Έτσι οι ναυτικοί ακούνε καμιά φορά μέσα από τα σπλάχνα της μαύρης θάλασσας υπέροχα τραγούδια..Ξέρουν πως η νεράϊδα του νερού και ο τροβαδούρος ζουν ευτυχισμένοι και πως η αγάπη τους είναι η πιο αληθινή αγάπη που έχει υπάρξει ποτέ!!!
Και οι παροιμίες είναι από την 'Ελλη μας
Παροιμίες
με το νερό
!!!
-
Το ποτάμι πισω δεν γυριζει
-
Το αίμα νερό δε γίνεται.
-
Σιγανό ποτάμι να φοβάσαι.
-
Στην αναβροχιά, καλό είν΄ και το χαλάζι.
-
Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.
-
Αν βρέξει ο Απρίλης δυο νερά κι ο Μάης άλλο ένα, χαρά σε κείνον το ζευγά που ΄χει πολλά σπαρμένα.
-
Το ποτάμι κοιμάται, ο όχτρος δεν κοιμάται.
-
Η φωτιά και το νερό δεν έχουν μαλλιά.
-
Το πίνει η κότα το νερό, μα κοιτάει και το Θεό.Σ' ευχαριστούμε πολύ , Έλλη μας!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου